Coherence requires more than logical consistency. Self-consistent viewpoints notoriously conflict with each other. Besides avoid logical selfcontradiction, coherent viewpoints must of course be consistent with empirical facts, including any social and interpersonal emotional facts that may be shared by all humans. But since these sets of facts are inherently probabilistic, they again lend themselves to motivated hermeneutical tweaking to make them fit one’s initial prejudices and presuppositions, trapping us again in the “hermeneutic circle” – the fact that we cannot know how much our previously-existing worldview motivates selective facts, proliferation of ad hoc hypotheses, choice of “moral intuitions,” etc. The problem of ad hoc hypotheses thus becomes crucial. Proliferation of ungrounded assumptions is motivated emotionally in the same way that believing a “conspiracy” theory requires positing unproven assumptions. Moral theory requires studying the way our emotions play into these moral “conspiracy theories.” Contemporary neuropsychology of emotion suggests that a certain kind of inner conflict model – one that grants autonomy to the exploratory drive, but in conflict with other hermeneutically relevant emotions – is especially useful in addressing the complexities of incoherence in ethical thinking.

There are two claims that are central to McGinn’s mysterianism: (1) there is a naturalist and constructive solution of the mind-body problem, and (2) we human beings are incapable in principle of solving the mind-body problem. I believe (1) and (2) are compatible: the truth of one does not entail the falsity of the other. However, I will argue that the reasons McGinn presents for thinking that (2) is true are incompatible with the truth of (1), at least on a fairly standard conception of the terms ‘naturalist’ and ‘constructive’, which McGinn himself seems to take for granted.McGinn’in gizemcilik adı verilen görüşü açısından iki iddia merkezi önemdedir: (1) zihin-beden probleminin doğalcı ve yapıcı bir çözümü vardır ve (2) insanlar zihin-beden problemini ilkesel olarak çözemezler. (1) ve (2), çelişik iki tez değildir: birinin doğruluğu diğerinin yanlış olmasını gerektirmez. Fakat savunacağım iddia odur ki, McGinn’in (2)’nin doğruluğuna dair verdiği gerekçeler (1)’in doğruluğu ile – McGinn’in kendisinin de varsaydığı, ‘doğalcı’ ve ‘yapıcı’ terimlerinin standart yorumlarını hesaba kattığımızda – çelişik durumdadır.

In the standard and traditional view, the concept of conditional probability is defined with what is known as the ratio formula: the probability of B given A is the ratio between the probability of A and B and the probability of A. It is well known that this definition does not match the conceptual and mathematical expectations that we have from conditional probability, especially for the probability values at the limits. Thus, as pointed out by several philosophers such as Popper and Hájek, it is fair to conclude that we have yet to have a satisfactory definition for the concept of conditional probability. E.J. Lowe, in a debate with Dorothy Edgington, proposed two different definitions of conditional probability, and unfortunately his definitions have gone unnoticed in the literature. In this paper, my main aim is to renew interest in Lowe’s definitions. I achieve this aim by showing that E.J. Lowe’s definitions have great potential in providing us with a satisfactory definition of conditional probability.Standard Olasılık kuramında bir olayın bir diğer olaya koşullu olasılığı rasyo formülü olarak bilinen bir formül ile tanımlanmaktadır. Bu formüle göre B olayının A olayına koşullu olasılığı (A ve B) olayının olasığının sadece A olayının olasılığına bölünmesi ile bulunan değerdir. Bu standard tanımın özellikle limitlerdeki olasılık değerleri için kavramsal ve matematiksel beklentilerimizi karşılamadığı bilinen bir durumdur. Aralarında Popper ve Hájek gibi isimlerin de bulunduğu birçok felsefecinin de belirttiği gibi, bu durumdan elimizde tatmin edici bir koşullu olasılık tanımı olmadığını çıkarsamak yanlış olmayacaktır. E.J. Lowe, Dorothy Edgington ile girdiği bir tartışma bağlamında koşullu olasılığın iki alternatif tanımını önermiştir. Ne yazık ki, literatürde bu tanımlara gereken önem verilmemiştir. Literatürdeki bu eksikliği gidermeyi hedefleyen bu makalenin genel amacı, Lowe’ün önerilerinin tatmin edici bir koşullu olasılık tanımı sunma potansiyeline sahip olduğunu göstermektir.

Our aim in this essay is to take a look at cartoons under philosophical light. What are some of the similarities between philosophy and the art of cartooning? In what ways can cartoons be helpful to philosophy? What are some of the problems cartoons pose for philosophy? Perhaps the most basic philosophical question concerning cartoons is, “What is a cartoon?”. We argue that it is not easy to pin down necessary and sufficient conditions for something being a cartoon. We defend the view that cartoons form a class whose members are interconnected with the Wittgensteinian “family resemblance” relations. We then look into the problems involved in finding a connectionist parallel-processing correlate of the Wittgensteinian notion in the context of cartoons.

In Nicomachean Ethics X.7, Aristotle argues that perfect happiness consists in contemplation alone. The question that I want to take up in this essay is whether the superiority of contemplative life fits with Aristotle’s argument for the self-sufficiency of the political life, according to which politics can lead us to happiness without being guided by philosophical knowledge of the highest sort. My basic argument is that, paradoxical as it may seem, Aristotle is led to acknowledge that contemplative life is superior to political life by the same strand of argumentation which makes him plea for the self-sufficiency of the political life in the first place. In order to show how this argument unfolds, I take my point of departure from Aristotle’s analysis of phronēsis as stated in Nicomachean Ethics VI and bring it to bear on his discussion of the respective virtues of the contemplative and political ways of life in Politics VII.

How are we to distinguish epistemic justification for believing a proposition from other sorts of justification one might have for believing it? According to what I call the received view about the differentia of epistemic justification, epistemic justification is intimately connected to “the cognitive goal of arriving at truth” in a specific way no other sorts of justification can possibly be. However, I will argue that the received view is mistaken by showing that there are cases in which pragmatic justification for believing a proposition is related to the cognitive goal of arriving at truth in a way epistemic justification is supposed to be. The paper will close with a brief assessment of two possible rejoinders the received view might make to my objection.Epistemik gerekçelendirmeyi diğer tür gerekçelendirmelerden nasıl ayırmalıyız? Hâkim görüş diyebileceğimiz bir fikre göre, epistemik gerekçelendirme “doğruya varma” diyebileceğimiz bilişsel hedefe diğer tür gerekçelendirmelerin olamayacağı şekilde yakın bir biçimde irtibatlıdır. Bu yazıda, hâkim görüşün yanlış olduğunu iddia edeceğim. Bu iddiam, bazı olası durumlarda pragmatik gerekçelendirmenin de doğruya varma hedefiyle olan irtibatının epistemik gerekçelendirmenin o hedefle kurduğu iddia edilen irtibatın aynısı olduğunu gösteren bir düşünce deneyine dayanıyor. Yazı, hâkim görüşün sunduğum itiraza karşı geliştirebileceği iki yanıtın kısa bir değerlendirmesi ile sonlanıyor.

This paper discusses Erhan Demicioglu’s approach to McGinn’s mysterianism. Demircioglu argues that the reasons why McGinn considers his cognitive closure idea to be true with respect to the solution of the mind-brain problem are not compatible with his claim about the existence of a naturalist solution to the mind-brain problem. However, I consider such a criticism to be the result of missing some important details in McGinn’s thesis on cognitive closure. In this study by analysing McGinn’s mysterianism I show that no contradiction exists between the reasons why McGinn presented his cognitive closure thesis and the existence of a naturalist solution to the mind-body problem.Bu makale Erhan Demircioğlu’nun McGinn’in gizemcilik görüşüne yaklaşımını tartışmaktadır. Demircioğlu’nun iddiası şudur ki; McGinn’in beden-zihin probleminin çözümüne ilişkin olan bilişsel kapalılık görüşünün doğruluğunu göstermek için öne sürdüğü gerekçeler, beden-zihin probleminin doğalcı bir çözümü olduğuna ilişkin görüşü ile çelişik durumdadır. Fakat ben bu gibi bir eleştirinin McGinn’in bilişsel kapalılık tezinde ortaya koyduğu bazı önemli detayların gözden kaçırılmasının bir sonucu olduğunu düşünmekteyim. Bu makalede McGinn’in gizemciliğini analiz ederek göstereceğim şey şudur ki; McGinn’in bilişsel kapalılık tezi için sunduğu nedenler ile beden-zihin probleminin doğalcı çözümünün varlığı arasında herhangi bir çelişki yoktur.

Martin Heidegger is one of the major philosophers influencing discussions of the condition of technology in the modern era especially with his very much debated article, “The Question Concerning Technology.” However, his views of technology are variously interpreted. Andrew Feenberg and Don Ihde accuse Martin Heidegger of being “essentialist.” Feenberg also implies that Heidegger is a technological determinist and a strong pessimist. On the other hand, Iain Thomson asserts that Heidegger’s view of technology is not essentialist in the traditional sense. David Edward Tabachnick also underlines that essentialism in Heidegger does not necessarily include determinism. In this article, I defend Heidegger against Feenberg’s essentialist charge. First, I summarize Feenberg’s interpretation of Heidegger. Secondly, I criticize Feenberg to show that his accusations against Heidegger are unjustified.Martin Heidegger, özellikle çok tartışılan “Teknolojiye İlişkin bir Soru” makalesiyle modern dönemde teknolojinin durumuyla ilgili tartışmaları etkileyen en önemli filozoflardan biridir. Ancak, onun teknoloji görüşleri çeşitli şekillerde yorumlanmıştır. Andrew Feenberg ve Don Ihde, Heidegger’i, özcü olmakla suçlarlar. Feenberg, ayrıca da Heidegger’in teknolojik determinist ve güçlü anlamda pesimist olduğunu ima eder. Diğer yandan, Iain Thomson, Heidegger’in teknoloji görüşünün geleneksel anlamda özcü olmadığını iddia eder. David Edward Tabachnick’de, Heidegger’de özcülüğün, determinizmi içermediğinin altını çizer. Bu makalede, Feenberg’in özcü suçlamasına karşı Heidegger’i savunacağım. İlk olarak, Feenberg’in Heidegger yorumunu özetleyeceğim. İkinci olarak, Heidegger’e karşı suçlamalarının temelsiz olduğunu göstermek için Feenberg’i eleştireceğim.

It is widely accepted that one of the most crucial issues in philosophy of education is related to the concept of value. The contemporary debates on the concept of value and the power of education to deal with value conflicts revolve around two basic questions. First: How can I live personally flourishing life with a responsibility for the universe in general and others in particular? Second: In what ways can education help us find a common ground between living well and being morally good? It is argued in this piece of work that education of emotions can be reconsidered as a promising remedy for this dilemma. A Deweyian account of desirable habit formation is elaborated, endorsed and defended, yet possible objections to the account is taken into consideration.Eğitim felsefesinin en merkezi sorunlarından birinin değer kavramıyla ilişkili olduğu büyük ölçüde kabul görür. Hem değer kavramı, hem de eğitimin değer çatışmalarının çözümünde ne ölçüde etkili olabileceğine ilişkin çağdaş tartışmaların iki temel soru çevresinde dolaştığı görülmektedir. Birincisi: Genel olarak evrensel çevre ve özellikle de insani çevreye karşı sorumlu, ama aynı zamanda kişisel açıdan mutlu bir yaşam sürmek nasıl olanaklı olur? İkincisi. Bu çerçevede, eğitim, iyi yaşamak ile iyi biri olmak arasında bir uzlaşım geliştirmemize hangi biçimlerde yardımcı olabilir? Bu çalışmada duyguların eğitimi olarak özetlenen yaklaşımın sözü edilen sorunsalı aşmak açısından ümit verici olduğu savunulacaktır. Bu amaçla, Deweyci bir ‘yeğlenebilir alışkanlık biçimlendirme’ yaklaşımının ayrıntılandırılması ve savunusu yapılmakta, ayrıca bu yaklaşıma yöneltilebilecek itirazlar da gözden geçirilmektedir.

According to what is known as Stalnaker’s hypothesis, the probability of a conditional statement is equal to the conditional probability of the statement’s consequent given the statement’s antecedent. Starting with David Lewis, many have attempted to show that this hypothesis cannot be true for non-trivial probability functions. These attempts, which are known as the triviality results, cannot refute the hypothesis conclusively, because the triviality results usually rest on controversial assumptions such as the closure of conditionalization. In addition to the triviality results, there is one often cited argument against Stalnaker’s hypothesis that does not seem to rest on a controversial assumption. The argument is Alan Hájek’s 1989 reductio argument, which purportedly shows that Stalnaker’s hypothesis leads to outright contradiction. In this paper, I critically evaluate Hajek’s reductio argument and show that it is not a valid argument. His argument is simply an instance of the petitio principii fallacy. On the positive side, I argue that my critical evaluation of Hajek’s argument brings us one step closer to the reconciliation of the analytical and empirical examinations of Stalnaker’s hypothesis.Literatürde Stalnaker hipotezi olarak bilinen iddiaya göre, bir şartlı önermenin olasılığı, o önermenin art bileşenin ön bileşeninine şartlı olasılığına eşittir. David Lewis’in 1976 tarihli makalesinden beri birçok felsefeci bu iddianın sadece basit ve sıradan (trivial) olasılık fonksiyonları için geçerli olduğu, diğer daha işlevli (non-trivial) olasılık fonksiyonlarına uygulanamayacağını göstermeye çalışmışlar ve bu hedef doğrultusunda birçok ispat sunmuşlardır. Ancak sıradanlık sonuçları (triviality results) olarak bilinen bu tür ispatların Stalnaker hipotezini tam olarak reddetmeye yeterli olmadığı anlaşılmıştır. Çünkü bu ispatların büyük bir çoğunluğu koşullamanın kapalılığı (closure of conditionalization) gibi tartışmalı olan varsayımlara dayanmaktadır. Literatürde tartışmalı herhangi bir varsayıma dayalı olmadığı iddia edilen ve sıklıkla gönderme yapılan bir başka argüman daha mevcuttur. Alan Hájek’in 1989 tarihli makalesinde olmayana ergi metodu ile geliştirdiği bu argüman, herhangi tartışmalı bir varsayıma dayanmadan, Stalnaker hipotezinin doğrudan çelişkiye neden olduğunu göstermektedir. Bu makalede Hájek’in argümanının geçerliliği detaylı olarak incelenmekte ve sonuçta söz konusu argümanın petitio principii çıkarsama hatasını barındırdığı ve bu sebeple de geçerli olmadığı tespit edilmektedir. Pozitif katkı olarak ise bu varılan tespitin Stalnaker hipotezinin analitik ve ampirik değerlendirmeleri arasında var olan uyuşmazlığın giderilmesinde bir adım daha ileri gitmemizi sağladığı iddia edilmektidir.

Various approaches have been made for understanding the nature of science and scientific knowledge. The social factors that played some role during the choice of scientific theories (like the theory of evolution) in the nineteenth century popularised the opinion that the scientific knowledge is the subject of a sociological research. During the ongoing discussions, one of the explanation or the justification models that was proposed is known as “the Strong Programme.” The main claim of “the Strong Programme” is that the social factors have a determining role for the choice of scientific theories, rather than the rational and universal criteria one may expect. Hence, those who were behind this view rejected all of the rational analyses made for the sciences and the scientific methods. In this paper, we try to investigate the validity of the claims of “the Strong Programme,” and to clarify whether it is possible to understand the real nature of science without any rational approach. It is argued that it would be insufficient to determine the content of the science merely by the social factors, the natural facts might be meaningful by themselves as well.Bilimin ve bilimsel bilginin doğasını açıklamak için farklı pek çok yaklaşım geliştirilmiştir. Özellikle ondokuzuncu yüzyıldaki bazı bilimsel kuramların (evrim kuramı gibi) tercihinde toplumsal etmenlerin rolünün gözlemlenmesi, bilimsel bilginin toplumbilimsel bir araştırma konusu olduğu kanısını yaygınlaştırmıştır. Bu süreçte ortaya konan açıklama ve gerekçelendirme modellerinden biri de “Strong Programme” (Güçlü Program) olarak anılandır. “Strong Programme” ın temel savı, bilimsel kuramların tercihinde sanıldığı gibi ussal ve evrensel ölçütlerin değil, toplumsal etmenlerin belirleyici olduğu yönündeydi. Dolayısıyla bu görüşü savunanlar, bilim ve bilimsel yöntem için ortaya konan tüm ussalcı çözümlemeleri reddettiler. Bu çalışmada, “Strong Programme”ın ileri sürdüğü savların haklılığı ve sanıldığı gibi usçu bir yaklaşım olmaksızın bilimin gerçek doğasını anlamanın olanaklı olup olmadığı soruşturulmaktadır. Bilimin içeriğinin bütünüyle ve sadece toplumsal etmenlerce belirlenemeyeceği, doğa olaylarının da kendi başlarına anlamlı olabileceği ileri sürülmektedir.

As an oversimplification of economic reductionism, the base/superstructure metaphor is over identified with Marxist theory of the state, and the state has been considered to be corresponding to the latter. This over identification was seen inconvenient by some Marxist theoreticians who have been looking forward to analyse the state through a non-reductionist perspective. In this article, those attempts are compared and contrasted by dividing them into two categories and by using open Marxism as the banner of a distinctive group among non-reductionists. The main theme of this article is to clarify major theses of non-reductionists and to address to the apparent tensions within themselves. Despite their points of differentiations, they share a commonality in their hostility towards ‘traditional historical materialism’ and even towards structural Marxism. The positions mentioned in this article may not be considered as a coherent and consistent non-reductionist theory of the state due to their variations within themselves; however, at least they are successful as contemporary ‘attempts’ of non-reductionist Marxist theory of the state that would pave ground to a more consistent theory. In this article, they are considered to be stimulating as they ground their unease with reductionism on appealing issues.Ekonomik indirgemeciliğin bir yalınlaştırması olan altyapı/üstyapı metaforu Marksist devlet kuramıyla aşırı özdeşleştirilmektedir ve bu bağlamda devletin üstyapıya denk düştüğü düşünülmektedir. Bu aşırı özdeşleştirme, devleti indirgemeci olmayan bir bakış açısıyla çözümlemeye çaba gösteren bazı Marksist kuramcılar tarafından uygunsuz bulunmuştur. Bu makalede, bu çabalar sınıflara ayrılarak karşılaştırılmıştır ve açık Marksizm, indirgemeci olmayan yaklaşımlar içinde farklı bir grubun etiketi olarak kullanılmıştır. Bu makalenin ana teması, indirgemeci olmayan yaklaşımların temel tezlerini ortaya koymak ve bunlar arasındaki görünür gerilimlere dikkat çekmektir. Farklılaştıkları noktalar olmasına karşın ‘geleneksel tarihsel maddecilik’ ve yapısalcı Marksizme karşı tutumları ortaktır. Bu makalede ele alınan yaklaşımlar kendi aralarındaki çeşitliliklerden ötürü açık ve tutarlı bir indirgemeci olmayan devlet kuramı olarak değerlendirilmeyebilir; ancak, bunlar en azından daha tutarlı bir indirgemeci olmayan çağdaş Marksist devlet kuramına doğru evrilecek başarılı ‘çabalar’dır. Bu makalede, bu çabalar sorunları ele almada indirgemeciliğe karşı tedirginliklerini temellendirdikleri ölçüde ufuk açıcı görülmektedir.

According to Thagard, the behavior of practitioners of a field may also be used for demarcation between science and pseudoscience due to its social dimension in addition to the epistemic one. I defended the tendency of pseudoscientists to commit fallacies, and the number of fallacies they commit can be a secondary tool for demarcation problem and this tool is consistent with Thagardian approach. In this paper, I selected the astrology as the case and I revealed nine types of logical fallacies frequently committed by astrologers while introducing their field and/or defending their claims against the scientific inquiries and refutation efforts. I also argued that recognizing these fallacies may help the audience to demarcate between the scientific and the pseudoscientific arguments.Thagard’a göre sözdebilimlerin epistemolojik boyutunun yanı sıra sosyal boyutu da bulunmaktadır ve bilim ve sözdebilim ayrım probleminde bir alanın uygulayıcılarının davranışları da bir araç olarak kullanılabilir. Bu makalede sözdebilimcilerin mantıksal safsata kullanmaya olan eğilimleri ve safsataya başvurma sıklıklarının bilim-sözdebilim ayrımında kullanılabilecek ikincil bir araç olduğu savunulmaktadır. Örnek olarak astroloji sözdebilimi seçilmiş ve astrologların alanlarını tanıtırken ya da savunurken sıklıkla başvurdukları dokuz mantıksal safsataya yer verilmiştir. Ayrıca bu safsataları tanımanın bilimsel ve sözdebilimsel argümanları ayırt edebilmede yardımcı olacağı ileri sürülmüştür.

According to the standard interpretation, counterfactuals fail to satisfy the following inference rules: contraposition, strengthening the antecedent and hypothetical syllogism. Contrary to the standard interpretation, Brogaard and Salerno (2008) argue that counterfactuals do satisfy these inference rules when context features are kept fixed in evaluating arguments with counterfactuals. For them, the main reason behind claiming that counterfactuals fail to satisfy these inference rules is the illicit shift in context when evaluating the arguments in question. If true, Brogaard and Salerno’s claim would have a devastating effect on the counterfactuals literature because almost the entire literature is based on the assumption that counterfactuals do not satisfy those inference rules. Given its importance, Brogaard and Salerno’s claim is examined in this paper. They are right in claiming that contextual features must be kept fixed throughout the evaluation of an argument, but the rest of their claim rests on a faulty reasoning. In the paper, I show that counterfactuals do fail to satisfy contraposition, strengthening the antecedent and hypothetical syllogism even when contextual features are kept fixed throughout the evaluation of an argument in the way Brogaard and Salerno require.Karşıolgusal önermelerin Lewis tarafından geliştirilen standart yorumuna göre, normal şartlı önermeler kullanıldığında geçerli olan bazı çıkarsama kuralları karşıolgusal önermeler kullanıldığında geçersiz olmaktadır. Bu çıkarsama kurallarından öne çıkanlar şunlardır: tersevirme, önbileşen güçlendirme ve varsayımsal kıyas. Brogaard ve Salerno (2008), literatürde genel kabul gören standart yorumun aksine, bu bahsi geçen çıkarsama kurallarının karşıolgusal önermeler kullanıldığında dahi geçerli olduğunu iddia etmektedirler. Brogaard ve Salerno’ya göre bu çıkarsama kurallarının kullanıldığı argümanları değerlendirirken eğer bağlama dair özellikler sabit tutulur ise bu durum açıkça görülecektir. Yani Brogaard ve Salerno'ya göre bahsi geçen çıkarsama kurallarının karşıolgusal önermeler için geçerli olmadığının düşünülmesi, argümanların değerlendirilmesinde bağlam özelliklerinin farkında olmadan değiştirilmesinden kaynaklanmaktadır. Brogaard ve Salerno’nun bu iddiası, eğer doğru ise, çok önemlidir. Çünkü karşıolgusal önermeler üzerine olan literatürün tümü standard yoruma ve onun doğurduğu sonuçların kabulüne dayanmaktadır. Brogaard ve Salerno’nun iddiası doğru ise bu literatürün tümü anlamsızlaşacaktır. Bu makalede Brogaard ve Salerno’nun iddiası detaylı olarak incelenmektedir. Brogaard ve Salerno’nun belirttiği gibi argümanlar değerlendirilirken bağlama dair özellikler sabit tutulmalıdır. Ancak bağlama dair özellikler sabit tutulduğunda dahi karşıolgusal önermeler bahsi geçen çıkarsama kurallarını geçersiz kılmaktadır. Yani, Brogaard ve Salerno’nun ana iddiası yanlıştır. Bu makalede bu yanlışlık gösterilmektedir.

The standard inferential scheme of traditional assertoric syllogistic, based on the initial chapters of Aristotle’s Prior Analytics, employs single-premissed deductions, i.e., principles of immediate inference, in the reduction of imperfect valid moods to perfect moods. G. W. Leibniz (among others) has attempted to replace this scheme with his own version of syllogistic reduction (the core of which is, again, based on Aristotle’s observations on syllogistic transformation), in which the principles of immediate inference themselves are modelled as (and hence justified by means of) valid syllogisms. This paper examines the place of this modelling, i.e. syllogistic expansion, of immediate inferences in Leibniz’s scheme of syllogistic reduction (which he describes in his Nouveaux Essais and presents in one of his papers on syllogistic), and shows through this examination that the tenability of the whole scheme actually hinges on the interpretation to be given for the categorical propositional forms. Geleneksel asertorik tasım kuramının, Aristoteles’in Birinci Çözümlemeler’inin ilk bölümlerine dayanan standart çıkarım planı, eksik geçerli kipleri tam/mükemmel kiplere indirgemek için bazı tek öncüllü dedüktif çıkarımları, yani dolaysız çıkarım ilkelerini kullanır. G. W. Leibniz, bu planın yerine, özü itibariyle yine Aristoteles’in tasımsal dönüştürme hakkındaki gözlemlerine dayanan, kendi tasımsal indirgeme örneğini koymaya girişenlerden birisidir. Leibniz’in indirgeme planında, dolaysız çıkarım ilkelerinin kendileri, geçerli tasımlar olarak modellenir (ve dolayısıyla onlar yoluyla gerekçelendirilir). Bu çalışma, dolaysız çıkarımların bu modellemesinin, yani tasımsal genleştirmenin, Leibniz’in (Nouveaux Essais’de betimlediği ve tasım hakkındaki yazılarından birinde sunduğu) tasımsal indirgeme planındaki yerini incelemekte ve bu inceleme yoluyla bütün bir indirgeme planının savunulabilirliğinin, aslında, kategorik önerme biçimleri için verilecek yoruma bağlı olduğunu göstermektedir.

In this paper, I try to reveal the nature of the transition problem in Kant’s Opus Postumum. Scientific developments in eighteenth century, particularly the ones in chemistry, forces philosophers to re-evaluate the role of scientific findings in the philosophical debates. In addition to these crucial developments, we observe that the a prioricity for Kant primarily depends on the physical nature of the matter which implies moving forces, but the developments in chemistry add a new dimension to the problem. Once again, Kant, after the publication of the third Critique, starts to think about the possibility of a transition from The Metaphysical Foundation of Natural Science to physics. If we succeed to construct a proper transition, we not only save the sciences from being just aggregation of the empirical data, but we may fill the gap between the knowledge about the matter and the nature as a whole.

In this work I present some of Arendt’s criticisms of Marx and assess whether these criticisms are fair. I claim that Arendt reads Marx erroneously, which results in her failure to grasp certain similarities between Marx and herself, at least on some points. It is important to mention that Arendt’s interest in Marx is part of a wider project she pursues. She believes that Marx’s theory might allow us to establish a link between Bolshevism and the history of Western thought. Marx’s notion of history and progress enables Arendt to support her claim that Marx’s theory involves totalitarian elements. By way of correcting Arendt’s misreading of Marx, my purpose has been to get a better understanding of the theories of Marx and Arendt, as well as to see their incompatible views regarding the nature of human activity and of freedom. Arendt charges Marx of ignoring the most central human activity, that is ‘action’; and of denying human beings a genuine political existence and freedom. Furthermore, according to Arendt, Marx conceives labor as human being’s highest activity and ignores the significance of other two activities, namely work and action. In the last analysis, Marx and Arendt prioritizes distinct human activities as the most central (labor and action, respectively) to human beings; and as a result, they provide us two irreconcilable views of politics, history and freedom.

This study aims to reveal the meaning of sovereignty in the context of Georges Bataille’s critique of capitalist society. In order to determine how Bataille thinks about sovereignty, it firstly touches upon the conception of the capitalist society of the thinker. It draws attention to the nature of the practices here limited to capitalist production and profit/usefulness. This limit causes people to be alienated and enslaved. Then, in the face of the limited, that is, homogeneous structure of capitalist society, this study deals with the heterogeneous structure of existence in Bataille’s view. It points out that the heterogeneous structure of existence is the primary condition of sovereignty and emancipation. It then clarifies the relationship of sovereignty with renunciation by determining the content of sovereignty. From the viewpoint of Bataille, sovereignty becomes visible through non-productive activities and therefore it is in contrast with the homogeneous society that exists with only productive activities. Pure productive activities are the most important activities that enslave humans and cancel sovereignty. According to Bataille, sovereignty dies in the life where concern bows to the future and the production. The way of capturing sovereignty in capitalist society is hidden in actions that give up being productive. Thus sovereignty is defined by the notion of expenditure rather than accumulation. The expenditure means renouncing possession and accumulation. To leave behind the forms of existence which are demanded by the capitalist society is to relinquish them. Consequently, the expenditure and relinquishing appear as two overlapping activities in sovereignty.

This paper attempts to reveal the meaning of Heideggerian self on the basis of time. In the course of this, it examines Heidegger’s following terms: time, the self, the world and Being. In the present paper, the notions of anxiety, death, the call, freedom, transcendence, resolution and temporality (time) constitute a frame for articulating the meaning of the authenticity of Dasein. The road to the authentic self is challenging since it is not something already given; rather, the self is something to be accomplished. Dasein must accomplish it by making life its own. To achieve this, the elaboration of the meaning of “the Being of beings” in the exploration of Dasein must be the first step. For it is Dasein who can give an answer to the question of the meaning of “Being”.