Kilikya Felsefe Dergisi / Cilicia Journal of Philosophy

It is a matter of debate whether the Greek origin atomist philosophy had an effect or if it did, in what respects in the constitution process of modern science. For example, philosophers of science such as E. Burtt, A. Koyré, and T. Kuhn argue that atomic philosophy did not have an obvious influence on the constitution of modern science, while thinkers like Chalmers and D.C. Lindberg claimed that it had a certain level of influence. The aim of this study is to research the effect and importance of the Greek-origin atomist doctrine in the constitution process of modern science. For this purpose, first of all, the basic views and theses of the atomist doctrine of Greek origin were briefly presented, then the course of these views in the historical process was described, and finally, what kind of effect this doctrine had on thinkers such as P. Gassendi, R. Boyle and I. Newton in the modern period. has been revealed. Finally, when it is accepted that the thinker who brought modern science to its final form was Newton I, it can be said that the atomist doctrine taken from Epicurus formed the Newtonian science design.

Son yıllarda Bergson’un felsefesine yönelik yeniden canlanan bir ilgiyle birlikte felsefesinin temel kavramı olan sürenin canlı bir tartışma konusu olmasına tanık oluyoruz. Bu yenilenen ilginin kaynağında Deleuze’ün Bergsonculuk adlı eserinde Bergson felsefesini 20. Yüzyıl boyunca tüm felsefi tartışmaları belirlemiş olan fenomenolojinin karşısına bir alternatif olarak koyması var. Deleuze’ün Bergson’u fenomonolojiye alternatif farklı bir felsefi yaklaşım olarak koymasının altında Bergson’un Zaman ve Özgür İrade adlı eserinde geliştirmiş olduğu süre kavramını psikolojik gerçekçiliğin sınırları içinde kalmak ve zamanı bilincin içkinliğinde kendiliğinden akan akıcı bir şeye dönüştürmekle eleştiren fenomonolojik geleneğe yönelik bir protesto yatıyor. Bu çalışmada fenomenoloji alanından eleştirilere karşı Bergson’un süre kavramını savunan Deleuzcü bir okumaya katkı olarak, Bergson’un Zaman ve Özgür İrade adlı eserinde geliştirdiği süre kavramının Leibnizci kuvvet kavramı etrafında bir yorumunu geliştirmeye çalışıyorum. Bergson’un Kant’ın zamanı homojen bir ortam olarak ele almasına yönelik eleştirilerini takiben, süre kavramını geçmişi şimdinin içine temdit eden bir itki, bir kuvvet olarak yorumluyorum. Bunu yaparken Heidegger’in Leibniz’in vis activa kavramını itki olarak yorumlamasından yararlanıyorum.

Bu çalışma Hesiodes'in Kaos ve Anaksimender'in apeiron kavramlarının hem tek tek hem de mukayeseli bir incelemesini yapmakta, bu incelemeyi ise Öklid ve Kant'ın sınır (bound) ve kısıtlılıkları (limits) ve René Descartes'ın doğal geometri kavramı çerçevesinde gerçekleştirmektedir. Çalışmanın söz konusu çerçeve bağlamında gösterdiği üzere, Hesiodes şiirsel bakışı ile Kaos'ta farklı şeylerin var olabildiği bir sınırlandırma eylemi görürken Anaksimender spekülatif bir bakış ile apeironda sınırlandırılmış şeylerin aslında kendi özkısıtlılıkları nedeniyle kısıtlandırılmış olduğunu görmüştür. Başka bir deyişle, zaman, sınırlandırılmış şeylerin zamansallığından ayrıdır ve Kaos'un bir sonucudur. Dolayısıyla, Kaos ve apeiron, birlikte dünyanın uzay-zamansallığını ortaya koymaktadır. Çalışma, son olarak Anaksimender'in fragmanının detaylı bir incelemesi üzerinden apeironun zamansallığın temeli olduğunu ve her şeye hükmeden adalet (Dike) tarafından zaman olarak kapsandığını, yani adaletin temelsiz ve dolayısıyla anarşik olduğunu göstermektedir.

This study aims to examine two structurally irreconcilable understandings of “tragedy” arising from the conceptualization of the act of “poiēsis” in two different ways, in particular for Aristotle and Plato. For this, the texts Peri Poiētikēs Tekhnēs and Politeia have been chosen as guides. By placing our discussion in the context of “mimēsis,” we try to open the place of these concepts in the understanding of “art” and “philosophy” of the two mentioned philosophers, by turning to the activity of “poiēsis” on the one hand and “poiētēs,” the performer of the activity of “poiēsis,” on the other. We are trying to deepen this essay through the notions of actor, action, passion, and spectator that appear in the context of tragedy. Thus, starting from the critical evaluations we have presented, we leave a hint that Plato, but not Aristotle, may have captured the original meaning of “art” as a “tekhnē (skill)” and “poiētikē (creativity).”

The different answers given by various schools to the question “how should we live?” in ancient Greek philosophy are largely characterized as eudaimonistic: The ultimate goal of human life is eudaimonia which comprises virtue at the heart. Considered among the minor Socratic schools and embracing a distinctive hedonistic moral philosophy, the Cyrenaic School seems to be outside of this general framework in the light of the testimonies about them from the scanty ancient sources. This paper aims to justify the claim that the School’s moral theory is incompatible with the traditional Greek eudaimonism, by means of the sceptical epistemology embraced by the School. To this aim, it is asserted that the School holds three basic views depended on their epistemology. Thereby, it is tried to attest that the School rejects the very assumptions behind the concept of the eudaimonism in line with these views.

This essay presents a close reading of Borges’s “A New Refutation of Time” published in his essay collection Other Inquisitions, in 1952. The original article undermines the notion of subject and that of time through the idea of the identity of different moments, whilst this work readdresses the discussion by bringing the subject and thus the writer into focus in a way entirely faithful to the original argument. Just as in the case of the original paper, the discussion is accompanied by the ideas of Berkeley and Hume. The motivation behind readdressing these ideas is not to refute Borges’s ideas or to support them with new ones; rather, the motivation can be understood as a writing performance where the theoretical structure influencing the whole literature of Borges, which unites the agents of the act of writing in the act of writing by undermining the notion of subject, is put forward.

Bu makale, başkasının ölümüne tanık olma deneyiminden hareketle, farklı kayıp kiplerinin ortaya çıkardığı sorular ve sorunlar üzerine düşünmeyi hedefler. Makalenin ana eksenini, Freud’ün Birinci Dünya Savaşı sırasında kaleme aldığı Yas ve Melankoli metni ve Derrida ile Butler’ın bu metne farklı açılardan yaklaşarak getirdikleri yorum ve eleştiriler oluşturur. İlk olarak, yas ve melankolinin Freud tarafından nasıl tanımlandığı, ayırt edici özellikleri, kesişme ve ayrışma noktaları, “normal” yas ile “patolojik” melankoli arasındaki ilişki, aralarındaki sınırın belirsizliğini göstermek ve söz konusu karşıtlığı sorgulamak gayesiyle ortaya konacaktır. İkinci olarak, melankolinin ayırt edici niteliklerinden biri olan başkasının kaybının benin kaybına dönüşmesi önermesi, başkasının varlığının ve kaybının benin meydana gelişindeki yerini göstermek amacıyla, Butler’ın düşüncesi ile diyalog halinde ele alınacak ve sorunsallaştırılacaktır. Bu tartışma, bağlanma ve ayrılma sorusu aracılığıyla, ötekinin kaybının benin kendine özdeş olmama durumunu nasıl açığa çıkardığını ortaya koymayı mümkün kılar. Üçüncü bölüm, yas çalışmasının yöneldiği ereği, başka bir deyişle, ötekinin ikame edilmesi gerekliliğini sorgularken, içeatım (introjection) ve içealım (incorporation) kavramlarını devreye sokarak yas ve melankoli tartışmasına farklı açılardan yaklaşan Derrida’nın düşüncesine odaklanır. Derrida'nın, başka olanın aynı olan tarafından asimile edilmesinden kaçınmayı hedefleyen yas etiği, yasın olanaklılığı ve olanaksızlığı arasında kalan çifte zorunluluk (double bind) üzerine kurulur. Sonuç bölümü, farklı kayıp kipleri tarafından ortaya çıkarılan özdeşlik/başkalık ilişkini kısaca gözden geçirerek makale boyunca yapılan tartışmalar ışığında ve yeniden şu soruyu sorar: Başkasının ölümüne tanık olma deneyiminden sonra hayata nasıl geri dönülür?

Today, when the number of environmental problems is multiplying and the science of biology is advancing by leaps and bounds, the analysis of the concept of organism is useful for both understanding our nature, which includes our interactions with other living entities, and understanding developments in the contemporary biology. This paper examines the concept of organism especially through organism-environment interaction and emphasizes its importance in contemporary biology, where the concept of organism has gained more importance—particularly with the transition from Modern Synthesis to Extended Evolutionary Synthesis. The development of this concept, which has roots in the organism-centred biology of the early twentieth century, has become even more dynamic with advancements in biology in recent decades (especially in the sub-fields of developmental biology, systems biology, and ecology). Examining the development of this concept is valuable not only for philosophy of biology but also for re-conceiving ourselves as living entities—that is, organisms—and, consequently, re-thinking our interactions with our environment (both abiotic and biotic).

Bu makalede Nietzsche’nin kötümserlik, güç istenci ve yaşamı olumlama görüşlerinden hareketle Koronavirüs pandemisinin sosyal hayat üzerine etkileri irdelenmektedir. Pandeminin yaşamı olumlayıcı ya da yadsıyıcı bir yaklaşımla karşılanmasının ne anlama geldiği çalışmaya yön veren merkezi sorudur. Bu yanıt arayışı ile pandeminin halihazırda ya da mümkün olan hangi biçimlerde olumlanabileceği üzerine bir tartışma alanının yaratılması amaçlanmaktadır. Bunu yapabilmek için öncelikle Nietzsche’nin antik Yunan kültürü ve Silenos mitini yorumlayışı, ardından Nietzsche’nin çileci ideali eleştirisi ele alınmaktadır. Son olarak, bu iki analiz yan yana koyularak insanlığın Koronavirüs pandemisine verdiği tepkinin Nietzsche’nin güç istenci anlayışına dayalı bir ölçek üzerinden değerlendirmesi yapılmaktadır.

Bilimsel ilerlemenin ne demek olduğu ilk bakışta kolayca yanıtlanabilecek bir soru gibi görünmektedir. Bilimlerin ilerleme fikri olmaksızın düşünülmesi pek kolay değildir; neredeyse bilim ile ilerleme özdeş görülür. Bilimsel ilerlemenin doğasını betimlemek teorik olduğu kadar pratik sonuçlar doğuracak önemli bir görevdir. Bilimlerin yaslandığı arkaplanın pozitivist yoruma uygun olarak tarihsel, kültürel bir nitelik taşımadığını öne süren yaklaşım bilimleri büyük ölçüde gözlem ve deney verilerinin geçerliliğinin sınanması olarak kabul eder. Öte yandan bilim tarihinin karmaşık işleyişinin bilimsel kuramlar üzerinde silinmez bir damgası olduğunu vurgulayan eğilim ise bilimleri tarihsel, toplumsal bir zemin üzerine inşa etmeyi tercih eder. Her iki ana yaklaşımın bilimsel ilerleme fikrini temellendirme yolları, hem bilimsel bilginin doğasına ilişkin anlayışımızı hem de bilim yapma yöntemlerimizi derinden etkilemektedir. Bu yazıda özellikle yirminci yüzyılda öne çıkmış bilim felsefecilerinin görüşlerinden hareketle bilimsel ilerlemeye dair değerlendirme yapmak amaçlanmaktadır.

Kant’ın rasyonalite anlayışının temeline yerleştirdiği öznenin eril, batılı ve üst/orta sınıfa ait bir özne olduğu feminist kuramcılar tarafından Kant felsefesine yöneltilen temel suçlamalardan biridir. Aslında genel olarak ana akım Batı felsefesi ve özel olarak da Kant felsefesi için bu iddiayı destekleyecek çok sayıda kanıt vardır. Diğer yandan felsefe tarihi ile hesaplaşırken, felsefi kavram ve kategorilerden tam bir kopuşun mümkün olup olmadığı da ayrı bir tartışma konusudur. Bu makalede Kant felsefesini liberal feminizmin talepleriyle ve kapsayıcı bir demokratik katılım ilkesi ile uzlaştırabilecek çeşitli imkanlar üzerinde durmaya çalışıyorum. Özellikle otonomi ve kişilik kavramlarından yola çıkarak, Kant’ın eserlerindeki mizojinik söylemlerin göz ardı edilmesi yoluyla feminist taleplerle bağdaştırılabilecek yeni bir okuma yapmanın mümkün olup olmadığını tartışmaya açmak önemlidir. Günümüzde gelenekler, önyargılar, baskıcı yönetim biçimleri vb. pek çok unsur, kadınların özgür failler olarak ve otonom bir biçimde kamusal yaşamda yer almalarını, onların “hak statüsüne sahip özneler” olarak görülmelerini engellemektedir. Bu nedenle Kant’ın otonomi, kişi olma, özgür eylemlerde bulunma koşullarına sahip olma gibi kavramlarının feminist taleplerle ortak bir yanının olduğunu ileri sürüyorum.

This article argues that feminism has to defend the right to live freely and autonomously for nonhuman animals in general, and for farm animals in particular. Production processes of animal products involve not only serial production and consumption of the bodies of farm animals for the pleasure and profit of humans, but also infliction of constant pain throughout their lives that arises from being forced to live under adverse conditions. Moreover, present practices subject female nonhuman animals to extra torment to be able to profit from their biological reproductive power, especially in dairy and egg industries. Four arguments are proposed to support this main thesis by drawing from the works of writers such as bell hooks and Carol J. Adams. Also, a possible criticism that challenges the notion of defining sex by biological traits is discussed and a response inspired by Wittgensteinian thought is developed with the intention to demonstrate that although we define the sex of nonhuman animals according to their biological traits, this does not have to be the sole or sufficient criterion for defining femaleness in general.

Individuation investigates what is the principle that makes things individual and distinguishes them from others. Although the individual is a contemporary notion, it has been used in the sense of entity and individuation has been discussed together with the problem of identity since middle ages philosophers. In this article, while investigating Aristotle’s approach to the individuation problem, we will first discuss matter theory that generally accepted. Defending matter as a principle of individuatian can be clarified by its divisibility or identity. But divisibility itself makes individuation impossible and contradicts Aristotle’s viwes. The identity of matter needs a content because it is not clear enough; here, we will include Leibniz’s principle of identity of indiscernibles into the discussion, and we will designate this content as the unshareable of matter. However, we encounter the problem of becoming, which we will also refer the example of the Thesus ship. On the other hand, stating Aristotle’s individuation principle as form means defending individual forms; it is not clear what is meant by individual forms therefore we will offer accidental properties for individuation. Though, Lebniz and Aristotle seem impossible to agree on this issue and for Aristotle, individuation with accidental properties is unacceptable; individuation by non-essential properties means that things are not individual by nature. Then, pointing out the opinion of individuation with position through Aristotle, we will discuss that matter in the meaning of position is the principle of individution. Finally, we will indicate that individuation by position requires absolute space, and we will refer to Black’s thought experiment, which logically invalidates Leibniz’s the principle of identity of indiscernibles.

Ockhamist solutions concerning the problem of divine foreknowledge and free will had an important place between 1960’s and 1990’s in contemporary analytic philosophy of religion circles. In this work, after briefly presenting William of Ockham’s (1287-1347) views on future contingent propositions and on the problem of divine foreknowledge and free will, Ockhamist solutions to the problem of divine foreknowledge and free will in the contemporary analytic philosophy of religion and contentions about them will be discussed. Within this framework, it will be demonstrated that Ockhamist solutions fail to reconcile divine foreknowledge and human free will. Moreover, metaphysical problem encountered by the view on the future contingents which is presupposed by Ockhamist solutions will be presented, and it will be emphasized that this problem poses a challenge to any attempt to reconcile divine foreknowledge and free will.

Mengzi was the first intellectual who built the theory of moral psychology on the school of thought based upon the synthesis of sageness and virtuousness explained through a normative context by Confucius in the 6th century BC. Mengzi has made all the difference to Chinese philosophy, giving reference to the coherence among feelings, thoughts and actions for self-awareness with the thesis of innate goodness of human beings. Even though this thesis was held by intuitive learning method enhanced at the hands of Neo-Confucian philosopher Cheng Hao in the 11th century, Wang Yangming, who was a politician, calligrapher and military general of the Ming period, essentially contributed the expanding of this thesis to the lands of East Asia. Wang Yangming excludes the rational in the process of behavioral response of inborn knowledge and virtue, owing to the mental-spiritual integrity brought from Mengzi into his teaching. In this intuitive-centered theory questioning, observing and experiencing phases have no need to been practiced as well as feelings and thoughts are inseparable whole. Since the individual has the inherent ability to distinguish between right and wrong, everything can be perceived with insight and foresight. Since the individual can perceives before, acting is motivated simultaneously with knowing. In this paper, the Western equivalent of the personal growth assumed by intuitive knowledge theory of Wang Yangming and its identified feature in modern psychology will be examined.

Deleuze, kuramının metodolojik temelini oluşturan teatrallik kavramı aracılığıyla felsefeyi antropolojik yöneliminden özgürleştirerek Varlığı ve varlıkları farklı bir düzlemde düşünmemizi sağlar. Fenomenolojik metodolojiler aşkın ve ampirik düzlemleri birbirine bağlasa da düşünümselliğin kökeni yine öznedir. Deleuze’ün ontolojik tekrar kavramı ise sembolik düzeni kavram ve madde arasındaki yansımanın aşıldığı üçüncü bir düzen olarak kurar. Bu makale Deleuze’ün kurduğu felsefi sistemin arkitektonik yapısı üzerinden düşünümsellik ve aşırılık kavramlarını teatrallik kavramı bağlamında incelemektedir.

This paper aims to discuss Spinoza’s critique and analysis of language. Even though he wrote a book on Hebrew Grammar, Spinoza did not devote an independent study to the philosophy of language. But it seems as though that, from his viewpoint, this issue serves as a propaedeutic for philosophical reasoning, insofar as it is the basic component of the emendation of the intellect. In fact, according to Spinoza, one of the main reasons why some of the philosophers fail to grasp the common order of nature and its causal necessity, is the fact that they follow the categories of language, rather than the order and the connection of the ideas and things. Therefore, one must understand first and foremost the corporeal-imaginative nature of language, in order to use it for philosophical purposes, i.e. for communicating adequate ideas. So, it will be argued here that Spinoza’s theory of language involves a psychological-cognitive analysis of language as well as a more geometrico construction of a self-referential conceptuallanguage.

My purpose in the article is to explore the relation between proper names and pretended names in Kripke’s analysis of fiction. According to Kripke, proper names are rigid designators, so they designate the same object in all possible worlds in which that object exists. In contrast, pretended names are part of the pretense in fiction; they are names of fictional entities in fictional worlds. For Kripke, pretended names just pretend real names but there is no further relation apart from a similarity between them. Although in his view, names and pretended names are categorically different from each other, they seem to determine each other. That is, the proper name “Sherlock Holmes” and the pretended name “Sherlock Holmes” are homophones. However, the reason for their being homophone is not clear enough in this view. That unclarity concerns the question of whether the propositions that are used to name fictional entities are a priori contingent or a posteriori necessary. Thus, the relation of determining is either necessary or contingent. I will defend that it is contingent. However, though it is contingent, names and pretended names have a strict relation in the sense of being homophone. I will argue that this strict relation is generally a spontaneous relation; there are two possibilities: fictional entities have names before the associated pretended names come to existence or vice versa. I think names and pretended names generally coincide because this relation is not being thought thoroughly. Finally, I will defend that we can produce descriptions in which pretended names occur and we can refer to fictional entities non-rigidly via these descriptions.

Although Aristotle’s and Heidegger’s notion of time takes an important place in their ontological thoughts, it is not scrutinized in relation to understanding of “teleological instrumentality” thoroughly. Whereas, a close reading of the teleological instrumentality in these thinkers opinions provides more understandable both in their philosophy of time and “constitutive and constructive” feature of time in general. Aristotle’s and Heidegger’s ontological time investigations indicate to be teleological instrumentality meaning of time in possible. From this point of view, this article aims to examine the time thoughts of Aristotle and Heidegger in the light of the teleological instrumentality. Therefore, the meaning and content of time and instrumentality concepts are described in the first part of this study. The basis reason of this description is that it can be provided to digress of commonly used meanings of these concepts. In the second and the third parts of this study, the idea of teleological instrumentality is demonstrated how to be appear in Aristotle’s and Heidegger’s philosophy of time respectively.